عسل بدیعی بازیگر ایرانی بود.عسل بدیعی در ۱۹ اردیبهشت ۱۳۵۶ در تهران به دنیا آمد. وی دانش‌آموخته علوم تغذیه از دانشگاه آزاد اسلامی است. فریبرز عرب‌نیا همسر سابق وی بوده‌است.

وی فعالیت حرفه‌ای خود را از سینما و با فیلم بودن یا نبودن در سال ۱۳۷۵ آغاز کرد. او در انتخابات ریاست جمهوری ایران سال ۸۸، از طرفداران میرحسین موسوی بود.

وی در تاریخ ۱۱ فروردین ۱۳۹۲ به حالت کما رفت و پس از انتقال به بیمارستان لقمان در روز ۱۲ فروردین (۱ آوریل ۲۰۱۳) دچار مرگ مغزی شد، در گزارش‌های اولیه خبرگزاری‌ها در مورد علت مرگ به مواردی همچون مسمومیت شدید دارویی، ایست قلبی و مشکلات تنفسی اشاره شده بود.در واکنش به این اخبار رضا داوودنژاد همسر خواهر عسل بدیعی، مسمومیت دارویی را شایعه دانست و مشکل قلبی ناشی از دشواری تنفسی و در نهایت مرگ مغزی را سبب مرگ وی اعلام کرد اما هشت سال بعد از این ماجرا وی در برنامه تلویزیونی دلیل مرگ او را قصور پزشکی عنوان کرد که تمام مدارکش اثبات شده است. در نهایت در روز ۱۳ فروردین پزشک وی علت مرگ مغزی را پارگی عروق مغزی و به دنبال آن خونریزی مغزی و ایست تنفسی عنوان کرد. دکتر سهرابی اعلام کرد که پس از بررسی‌های پزشکی، مشخص شده ضایعه نخاعی در پشت گردن باعث مرگ مغزی وی گردیده‌است. همچنین اعلام شد طبق موافقت خانواده وی و هم چنین میل باطنی وی و در خواستش برای اهدای اعضایش همهٔ اعضای داخلی از جمله کلیه، کبد، قلب و ریهٔ وی اهدا خواهد شد.

اهدا عضو عسل بدیعی

بنابر گفته رضا داودنژاد ریه، قلب، دو کلیه و کبد وی در طی روزهای ۱۴ و ۱۵ فروردین به بیماران نیازمند پیوند زده شد. پیکر عسل بدیعی هجده فروردین از روبه‌روی تالار وحدت به سمت بهشت زهرا تشییع شد و در قطعه هنرمندان به خاک سپرده شد.

ترانه‌ای نیز با نام «روزهای بی عسل» با صدای امیرمسعود و دکلمهٔ مریم حیدرزاده منتشر شده‌است.

گفته ی رضا داوود نژاد

رضا داوود نژاد در برنامه «محاکات» در خصوص این اتفاق گفت: «عسل بدیعی، به‌ خاطر قصور پزشکی فوت کرد ولی کلی شایعه ساختند درباره ی دلایل مرگش. همه ی شایعاتی که درباره مرگ عسل بدیعی ساختند دروغ بود. عسل بدیعی به خاطر قصور پزشکی فوت شد و این مسأله از نظر حقوقی هم اثبات شد.»

داودنژاد درباره ی اهدای اعضای بدن عسل بدیعی و تأثیر پذیری اش از فیلم «بودن یا نبودن» بیان داشت: «عسل بدیعی انسانی وارسته بود که قبل از خودش، سعی می‌ کرد دیگران را ببیند و برای همین، اینکه خواستار پیوند اعضایش شود چندان عجیب نبود ولی باید از حال خوش خانواده ی عسل بعد از اهدای اعضایش بگویم که از نظر روحی آن‌ ها را بسیار آرامش داد.»